Iniciaba o partido cun dilema. Eu queria que gañara ou polo menos non perdera o Barbadas, en detrimento de outras formacions, xa que o vinculo de moitas supercopas da deportividades estreitaron os vinculos con este conxunto agobiado preto dos postos de descenso. O millor seria non xogar e deixalo a merced do azar, pero, millor intervir de forma directa pra non deixalo ao puro milagro. Comentariao nos vestiarios con algun e logo co mister. Pero todo cambiou ao poñerse eles por diante no marcador. De que estamos falando? Si ao final nos meten unha malleira. Pero so seria un espexismo. Ao descanso un Axou moi superior con goles de Alberto, Carba e non sei quen mais xa vencia por 1a3.
Eu pululando no campo intentando non xogar moito. Non cortei ningun balon, eso si non din un pase mal. Ao reves, avanzada a segunda parte pase largo a marce, centro deste e Pablo casi logra o cuarto. E pra rizar o rizo, cual partido de vilariño, onde houbo un axouxo que no descanso nos animou a deixar gañar aos necesitados contrincantes, e lojo foi el, os que nos adiantaba no marcador, tiven eu o cuarto nas miñas botas, e solo o minimo impulso que lle din ao balon e a excelente estirada (como na intervencion do Pablo na xogada anterior, porteiro boisimo) evitaron o cuarto. No minuto 75 o 2a3, e no 83 o empate. Cambio, entra marce. Ao sair da ducha e co pitido final, dende os vestiarios abrindo a ventana, vexo a internada de Pablo e nooooon, o 4a3.
Nada. Todo foi en balde.
Victoria triste aunque merecida ante un Barbadas que so se pode alegrar que non gañara o lamela. Por certo, proxima xornada un Irixo Lamela que pode xa indicar si prao ano temos que viaxar lonxe pra xogar nun campo de terra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario