Do partido doutro dia podense sacar moitas conclusions, pero a mais acorde que a voluntad humana e as boas intencions as leva o vento ( si facedes un contrato sempre por escrito e ainda asi...) Non me quero parar moito nos detalles futbolisticos do meu antecesor, o ANONIMO, que relatou os lances do encontro a perfeccion, senon mais, no trasfondo psicoloxico. E mais que nada por que me veu a cabeza un simil que me afecta persoalmente, que é clavadiño o acontecido o sabado polo seran.
Poñamonos en situacion. Todos menos o arbitro. Opcions que se plantexan polo equipo contrario. Tras unha espera e sin signos de comunicacion telefonica, propoñen pitar un signorino dos contrarios (nos imposible, estabamos xustos) e que o partido sexa oficial, cubrindo ao final unha acta. Outra firmar un empate e outra botar unha pachanga, pra non perder o tempo. O ter que tomar unha decision, consulto aos nosos xogadores ali presentes, e aceptan o partido como oficial. Volvo coa nosa decision xunto aos contrarios, que xa non o tiñan tan claro, pero nada de empate, venimos a jugar. O siñorino algo nervioso, comenta a sua escasa experiencia nestas lides, pero dende ambos bandos aseguramos a nosa boa vontade, acatar as suas decisions e dar o resultado final como valido.
"Tranquilo, non nos xogamos nada, estamos os dous no medio, vimos a divertirnos, non importa o resultado, non habra problemas, imos por todo da nosa parte"
Ayyyy esas boas intencions, esa maxima de disfrutar e que non importa o resultado.
Eso foi ao principio pero sobre as 19.30 todo habia cambiado.
Empezamos e 0-1. Era broma, veña va empate dicia eu de cachondeo a cousa non podia empezar peor. Pero a primeira parte foi completamente Axouxa. Eles non daban tres pases seguidos e o marcador da primeira parte reflexaba un 1-2.
Algun axou, visto a superioridade visitante, viña e deciame: "Dilles que é oficial" aos contrarios, claro. Paso, non me importa, en eso habiamos quedado. Ademais un nunca sabe as voltas que pode dar a vida e ijual na segunda todo cambia.
E asi foi. Como si nos quixeran engañar, tipo pelicula, na segunda empezaron a encerrar ao axou e tocar de carallo. Mintirosos. Menos mal de la arrancada de Carba e penalti de libro o axou ampliaba a ventaxa.
Chega a xogada polemica, e todalas excelentes premisas veñense abaixo.
Os nosos que falta clara, eles que nada salto limpo, o arbitro "eu non vin nada" , sacamos falta, non que o arbitro non pitou, pero si se lle botou encima, nada un salto limpio, e sinon o penalti claro era fora da area, ou na arrancada era saque de banda, e o voso fora de xogo e...... o normal no futbol.
Ao final gol.
Empate dos anfitrions, creo que claro, e nova retahila de reproches que foi falta, fora de xogo, e vos esto e nos aquelo.
"Canto falta" pregunto ao banquiño. "5 minutos" (o tempo tamen foi algo relativo)
Pois que, esta claro. O famoso empate¡¡¡¡¡¡¡ En vez de a uns, a treses. A naturaleza e sabia e tende ao equilibrio.
Eu dou o partido por concluido, despidome e marcho prao vestiarios que teño presa, hai que ir buscar a familia. Nin siquera o bar esta aberto. As discusions continuan, e incluso hai xente que quere rematar os cinco minutos. Pero para que? Empezamos de guay e si seguimos acabamos a tiros.
Todo este entramado solo o quixen un pouco desgranar para que todo o mundo recapacite un pouco sobre esa maxima tan enaltenada por todos que despois, a hora da verdade, nos presenta serias dubidas "Eu solo veño a divertirme"
E o simil teño na familia. O tute. Alquen dos participantes me tilda de mal perdedor. E certo en parte. Dame rabia que alguen que xoga un antitute total teña a chorra que lle salga todo ben, que salgan mal as xogadas, que prefiero as veces durmir a siesta en vez de xogar. Todo eso influye que, esporadicamente, salte e maldiga. Pero jamas contra os contrincantes, mais ben de impotencia, rabia, cansancio conmigo mismo. Pero non me importa perder. Xogo moitas veces ao tuntun e verdadeiramente non me importa (salvo un 8-0) Pero aquel que me acusa de ter mal perder, si se preocupa de buscar as cuarenta, de cargar treses , de que o acompañante xogue ben etc, e eu digo, si non che importa perder, porque tomas tan en serio esas nimiedades?
Ao final ahi o temos a condicion humana. A nadie lle gusta perder.
Acabo cun chiste que ven que nin pintao.
Eran dous tios que se mataban por invitar. Pra dar solucion ao debate propuxo o taberneiro que ambolos dous filantropos meteran a cabeza nun cubo con auga, e o primeiro que sacara a cabeza pagaba a ronda..........Ainda siguen os dous cabeza no caldeiro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario